Στους πέντε δρόμους με την Λένα Πετροπούλου

 Η Λένα Πετροπούλου γεννημένη στη Δράμα τον Ιανουάριο του 1977, από πολύ μικρή ηλικία κάτι την τραβούσε να ασχοληθεί με το θέατρο. Οι σχολικές γιορτές, τα ποιήματα, οι αυτοσχέδιες παραστάσεις με τους φίλους της στη γειτονιά, καθώς και οι παραστάσεις του σχολείου ήταν πάντα για εκείνη μέρος του ετησίου προγράμματος. Εκείνο που αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα, ήταν το Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας το οποίο δεν έχασε από τα 13 της έως τα 18 της που έφυγε για σπουδές στην Θεσσαλονίκη. Το 1997 σπουδάζει στο Εργαστήρι Πειραματικής Τέχνης της Σκηνής στο θέατρο Αμαλία, ενώ παράλληλα βρίσκεται στο τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από όπου και αποφοιτεί το 2001.Ακολούθησαν η συγγραφή σεναρίου καθώς και η σκηνοθεσία πολλών θεατρικών παραστάσεων όπως «Ο Ποιητιτής και η ιστορία της κακομαθημένης Ολίνας»,  «Λόλα και Τζό», η συμμετοχή της ως ηθοποιός σε παραστάσεις όπως   «Ο κουρέας της Σεβίλλης » σε σκηνοθεσία Κάρμεν  Ρουγγέρη και πολλά άλλα. Η δράση της δεν σταματά μέχρι και σήμερα καθώς η αγάπη της για το θέατρο δεν μπορεί να την αφήσει σε ησυχία όπως φαίνεται και από τη συνέντευξη που μου παραχώρησε.

1. Ποιες δεξιότητες θεωρείτε χρήσιμες για αυτό το επάγγελμα;

Κατ' αρχήν, να πω πως θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να ασχοληθεί με το θέατρο...η θεατρική δράση μπορεί να διδαχθεί. Για παράδειγμα θεωρώ σημαντικό να μάθει κανείς να συγκεντρώνεται, να μάθει να δίνει και να παίρνει στη σκηνή, να μάθει να είναι σε ετοιμότητα, να διατηρεί το σώμα και το μυαλό του σε εγρήγορση...Μετά έρχεται η προσωπικότητα, η καλλιέργεια και η ευαισθησία!

2.Τι σας προσφέρει ψυχικά, η σκηνοθεσία;

Καμιά φορά κούραση, καμιά φορά ηδονή

3. Πιστεύετε ότι το θέατρο αντιγράφει τη ζωή ή το αντίθετο;

Η ζωή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το θέατρο...ξεπερνά και τον πιο "μπροστά" δημιουργό καμιά φορά...άλλωστε το θέατρο είναι η τέχνη της αναπαράστασης της ζωής

4. Υπάρχουν δημιουργοί που σας έχουν επηρεάσει στη μέχρι τώρα πορεία σας;

Νομίζω πως ότι έχει περάσει από τη ζωή μας ,μας επηρεάζει με έναν τρόπο, άλλοτε εμφανή κι άλλοτε κρυφό κι αργό...αγαπώ κάποιους δημιουργούς περισσότερο από άλλους, ίσως γιατί τους καταλαβαίνω καλύτερα ή ίσως γιατί νιώθω πως αυτοί με καταλαβαίνουν!

5. Θεωρείς ότι υπάρχουν νεοέλληνες θεατρικοί συγγραφείς που μπορούν να συγκριθούν με τα βαριά ονόματα του ξένου θεατρικού ρεπερτορίου;

Αυτά τα δείχνει ο χρόνος και η ιστορία. Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία μιας τέτοιας σύγκρισης. Τη θεωρώ ακαδημαϊκή κι επομένως πέρα από μένα...

Από την παράσταση ''Σκοινί Κορδόνι''

6. Η συνταγή μιας επιτυχημένης θεατρικής παράστασης ποια είναι;

Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση, χωρίς καμία απάντηση...Το μόνο που σίγουρα φαντάζομαι δε λείπει από καμία πετυχημένη παράσταση  ,κι αυτό είναι ένα προσωπικό σύμπαν αξιολόγησης, είναι η πολλή δουλειά!

7.Τι θα αλλάζατε στην πορεία σας ως τώρα;

Τίποτα...Νιώθω τυχερός άνθρωπος, ικανός να γευτεί και την γλύκα και την πίκρα των πραγμάτων.

8. Υπάρχουν ορισμένοι προνομιούχοι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη και άλλοι που δεν απολαμβάνουν αυτό το προνόμιο; Σε τι διαφέρει ο καλλιτέχνης από τον κοινό άνθρωπο;

Το εξαιρετικό πράγμα με την τέχνη, είναι ότι είναι τρόπος έκφρασης. Δεν αποτελεί κανενός είδους προνόμιο το να ασχοληθεί κανείς με την τέχνη...είναι επιλογή!

9. Τι είναι το ταλέντο για σας;

Η ροπή...

10. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι επιλέγουν τα εύκολα από τα δύσκολα ενώ γνωρίζουν ότι στα δύσκολα κρύβεται η συγκίνηση. Τι έχετε να πείτε για αυτό;

Κι όμως καμιά φορά είναι συγκινητικό όταν τα πράγματα έρχονται εύκολα...

11. Διαφέρει αυτό που το κοινό θεωρεί επιτυχία από αυτό που θεωρεί ο ίδιος ο δημιουργός;

Φαντάζομαι πως καθετί που το κοινό το κάνει επιτυχία, αποτελεί μια επιτυχία και για τον δημιουργό...κάτι κατάφερε να πει και να ακουστεί...τώρα το κατά πόσο ο καθένας θεωρεί ότι κέρδισε στην πορεία τη μάχη με τον εαυτό του, αυτό είναι άλλο ζήτημα...

12. Το θέατρο είναι πρόβα θανάτου; Μια παράσταση πεθαίνει εν τη γενέσει της;

Τίποτα δεν πεθαίνει...θα έλεγα μετουσιώνεται...γίνεται αέρας, μόρια, κάποιος τα αναπνέει, ακούει τον απόηχο που μεταφέρουν! Προτιμώ αυτή την εικόνα...μια γιορτή.

13. Πώς επιλέγετε τι θα ανεβάσετε στο θέατρο; Τι είναι αυτό που κατευθύνει την επιλογή σας;

Για μένα το θέατρο είναι η τέχνη του να λες και να παίζεις ιστορίες! Μια ωραία λοιπόν ιστορία βρίσκει από μόνη της το δρόμο να σε σκουντήξει για να την προσέξεις...μετά απλώς θα ζήσετε λίγο καιρό παρέα.

14.Σας ενδιαφέρει περισσότερο η κωμωδία;

Η κωμωδία με ενδιαφέρει πολύ. Τη θεωρώ είδος "προκλητικό". Με τραβάει ο ρυθμός της...αλλά θεωρώ επίσης πως είναι κρυμμένη και στο πιο μεγάλο δράμα...

15.Ποιά είναι η άποψή σας για την λεγόμενη « επιθεώρηση »;

Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την επιθεώρηση. Το πιο κοντινό πράγμα που έχω κάνει είναι κάποιες εμφανίσεις stand up comedy...δύσκολο πράγμα...και τα δυο είναι πάντως ενδιαφέροντα ,όταν τα κείμενα είναι καλά και οι ηθοποιοί που τα στηρίζουν έχουν σαγήνη και προσωπικότητα...

16. Τι είναι για σας το λάθος στην τέχνη;

Μια υπέροχη αρχή

17.Πείτε μου δυο λόγια για την παράσταση που ανεβάσατε πέρυσι, με τίτλο Dirty Fairy tails?

Πήραμε κάποια από τα κλασικά παραμύθια που διαβάζαμε μικροί κι αποφασίσαμε να τα κοιτάξουμε λίγο πλαγίως...

Τί απέγιναν οι ήρωες των παραμυθιών, όταν δεν είχαν πια δουλειά κι επαγγελματικές προτάσεις...Μια μικρογραφία παρακμής, πίσω από το γκλάμουρ και το ροζ!

18.Η καυστικότητα στο σενάριο θεωρείτε πως είναι καλοδεχούμενη από το κοινό;Πόσο σημαντική αξιολογείτε την παρουσία της σε ένα έργο;

Οτιδήποτε, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι διδακτικό και φέρει ειλικρίνεια, είναι καλοδεχούμενο...Δεν χρειάζεται τα πάντα να έχουν ως στόχο το να είναι καυστικά...καμιά φορά θέλεις απλώς "να μαλακώσει το μέσα σου..."

19.Φέτος ανεβάζετε την μουσική παράσταση ¨Στους πέντε δρόμους¨, πείτε μου δυο λόγια για αυτήν την παράσταση.

Πρόκειται για μια παράσταση πρόζης και ρεμπέτικης μουσικής, όπως μας αρέσει να λέμε...μια ιστορία που θυμίζει ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, με κωμική διάθεση και αρκετά σμυρναίικα και ρεμπέτικα τραγούδια που έρχονται από το 1900 και φτάνουν ως και το 1947, όπου κι αρχίζει να ξετυλίγεται η ιστορία του Θανάση Μελέγκογλου, ιδιοκτήτη του χορευτικού κέντρου "εις τους πέντε δρόμους’’, και του Ασημάκη Ιορδάνογλου, τίμιου λουστράκου...Την ιστορία αφηγούνται και παίζουν 7 ηθοποιοί και 2 μουσικοί...Μπορείτε να βρείτε το πρόγραμμα των παραστάσεων στο Facebook ( Novan theater group ).

20.Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Ελπίζουμε να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε αρκετά φέτος και να μας πάρει όλο το καλοκαίρι να βρούμε νέες ιστορίες...ως τότε επιμένουμε ρεμπέτικα και μόρτικα...

  Αυτή είναι η Λένα Πετροπούλου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος μα πάνω από όλα άνθρωπος που ψάχνει να βρει τρόπους για να εκμαιεύσει από το κοινό τα πιο βαθιά συναισθήματα, τη χαρά , τη συγκίνηση και όλα αυτά τυλιγμένα  με μια αστείρευτη αγάπη για τη ζωή.

                                                                                                                          Τσολερίδου Ιωάννα*

Sims vs League of Legends

The Sims

Σύμφωνα με το wikipedia το εν προκειμένω παιχνίδι ανήκει στην κατηγορία των video games στρατηγικής  και προσομοίωσης ζωής. Σε μια σύντομη περιγραφή, το παιχνίδι περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός Sim του οποίου τα χαρακτηριστικά εξωτερικά (εμφάνιση) και εσωτερικά (φιλόδοξος, έξυπνος, τελειομανής κ.α.) τα επιλέγει ο παίχτης. Στη συνέχεια, τοποθετείς το Sim σου σε μια κατοικία  την οποία αρχικά διαλέγεις με βάση τα χρήματα που σου δίνονται για να ξεκινήσεις τη ζωή σου. Είναι λίγα, έτσι πρέπει να συμβιβαστείς με μια στενόχωρη γκαρσονιέρα με φθηνά έπιπλα και υποφερτή διαρρύθμιση. Εκεί θα πρέπει να εγκατασταθείς και να βρεις μια δουλειά έτσι ώστε να συντηρείς την αφεντιά σου και το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου. Είναι εκπληκτική η ποικιλία καριέρας που μπορείς να ακολουθήσεις ανάλογα βέβαια και με το expansion pack που μπορεί να προσθέσεις στο παιχνίδι σου, μπορείς να γίνεις από μάγειρας, μέχρι αστροναύτης. 

Κάπως έτσι πρέπει να εκπληρώσεις το όνειρο της ζωής σου το οποίο έχεις προεπιλέξει μαζί με τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σου όπως προείπαμε. Σιγά σιγά λοιπόν περνάς από στάδια, παίρνεις προαγωγές ανάλογα με τη διαγωγή σου και την εκπλήρωση ευκαιριών που σου δίνονται στο παιχνίδι, μαζεύεις και λεφτά, εδώ σε πληρώνουν κάθε 3 μέρες (σε χρόνο Sims) και ποτέ δεν σου κόβουν από το μισθό ή σε απολύουν χωρίς λόγο κάτι που αποδεικνύει περίτρανα την κακή προσομοίωση ζωής που έχουν δημιουργήσει σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής μας. Όπως και να χει, πάνω κάτω έχεις να κάνεις με ότι ακριβώς κάνεις στην πραγματική σου ζωή. Από το να εκπληρώσεις τις βιολογικές σου ανάγκες, πείνα, διασκέδαση, υγιεινή, διασκέδαση, ξεκούραση κλπ, μέχρι να βρεις το ταίρι σου και να κάνεις οικογένεια για να γεμίσει κουτσούβελα το φτωχικό σου.

Εκεί που θα ήθελα να εστιάσω είναι στο γεγονός ότι ο παίχτης, έχει τη δύναμη να διαλέξει τον χαρακτήρα του Sim  που δημιουργεί, αυτό περιλαμβάνει ακόμη και δυνατότητες όπως το να είναι εκ γενετής μάγειρας, ή να έχει την τάση να ζωγραφίζει κλπ που σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της ζωής που πρόκειται να ξεκινήσουν  θα έχουν μια έφεση στις δυνατότητες που έχουν επιλέξει ήδη και θα διεκπεραιώσουν ευκολότερα δηλαδή γρηγορότερα κάποιες εντολές του παίχτη πχ. αν έχεις διαμορφώσει το sim σου ως πανέξυπνο, τότε θα μπορεί να διαβάζει γρηγορότερα κάποιο βιβλίο. Μένω εδώ διότι έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι με τον καιρό έχει εξελιχθεί τόσο πολύ που δεν είναι δυνατό να περιγράψω με λεπτομέρεια το περιεχόμενό του  μέσα σε τρεις παραγράφους.

League of Legends

 Πρόκειται για ένα ομαδικό παιχνίδι το οποίο απαιτεί σύνδεση στο διαδίκτυο. Το παιχνίδι είναι απλό, δύο χωριά τα οποία βρίσκονται σε πόλεμο προσπαθούν να προστατεύσουν την περιουσία τους με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά μετατρέποντας τη γη τους σε πεδίο μάχης. Οι παίχτες χωρίζονται σε δύο ίσες ομάδες των τριών ή των πέντε ατόμων (3v3, 5v5).Από τις 13 Νοεμβρίου 2012 υπάρχουν 107 διαφορετικοί ήρωες με διαφορετικές ικανότητες ο καθένας, από τους οποίους μπορείς να διαλέξεις.

Οι ομάδες τάσσονται στις δύο άκρες του χάρτη και ξεκινούν από ένα σημείο το οποίο ονομάζεται Spawning Pool δίπλα στην καρδιά του ΄΄χωριού΄΄ η οποία ονομάζεται Nexus. Ο αγώνας τελειώνει όταν κάποιο από τα δύο Nexus κατασταφεί .Για να συμβεί αυτό κάθε ομάδα πρέπει να περάσει από μια σειρά εμποδίων που ονομάζονται Turrets.Αυτά είναι οι σταθεροί υπερασπιστές του χωριού και βρίσκονται πάνω σε ένα μονοπάτι το οποίο καταλήγει στην βάση (πλατεία του χωριού) και το οποίο μονοπάτι ονομάζεται Lane.Καθώς εξελίσσεται το παιχνίδι, οι παίχτες ανεβαίνουν επίπεδο, σκοτώνοντας αντιπάλους, με τα 4 διαφορετικά ξόρκια που  διαθέτει ο κάθε ήρωας, αλλά και minions.Τα minions είναι μικρά τερατάκια τα οποία ξεκινούν από την πλατεία εξαγριωμένα και έτοιμα να θυσιαστούν για την πατρίδα τους. Σου προσφέρουν και αυτά τον οβολό τους καθώς το πουγκί με τα χρυσά τους νομίσματα σκορπίζεται τη στιγμή που αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Με τη σειρά του ο χρυσός χρησιμοποιείται από τους παίχτες για να αγοραστούν πολεμικά εφόδια.

Η φιλοσοφία του παιχνιδιού είναι πολύ βαθύτερη από αυτή την επιφανειακή περιγραφή μου. Θέλω μόνο να υπογραμμίσω  το γεγονός ότι, το παιχνίδι διαθέτει πολλούς διαφορετικούς ήρωες οι οποίοι διαφέρουν ως προς τις δυνατότητές τους, και ο παίχτης μπορεί να διαλέξει εκείνον ο οποίος τον καλύπτει έτσι ώστε να διεκπεραιώσει εδώ την αποστολή του, να ζήσει και να προστατέψει το χωριό του.

Τα δύο παιχνίδια αν και εκ πρώτης όψεως διαφέρουν τρομακτικά, αναφέρονται σε διαφορετικό κοινό, απαιτούν διαφορετικές δυνατότητες προκειμένου να ασχοληθείς με αυτά, έχουν άλλη δομή και χαρακτήρα. Το μόνο κοινό τους σημείο κατά την άποψή μου είναι αυτό που πρέπει να επιλέξεις εσύ το παίχτη, διαμορφώνοντάς τον βάση της δικής σου επιθυμίας. Ανάλογα με τις δυνατότητες που θέλεις να έχει θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα έχεις μια καλύτερη ζωή εκπληρώνοντας το σκοπό σου και νικώντας τη μάχη αντίστοιχα.

Το ψυχολογικό κομμάτι των δύο παιχνιδιών είναι αυτό που με προβληματίζει. Εγώ το βλέπω ως μια καθαρή ένδειξη της υποτιθέμενα  σωστής και έντιμης από τη μια και ίσως πονηρής-άγριας-εξωπραγματικής (μαγεία, ξόρκια) πλευράς της ζωής από την άλλη. Το Sims σου παρομοιάζει τη ζωή με μια πανέμορφη πόλη στην οποία όλα λειτουργούν ρολόι, οι άνθρωποι  ανταμείβονται για τον κόπο τους, βρίσκουν εύκολα χρήματα, σπίτια, όλες τις ανέσεις, το άλλο τους μισό, είναι γενικότερα μια ρομαντική πλευρά της ζωής που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Από την άλλη το League of Legends, σε μεταφέρει στην εποχή που δύο χωριά δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να μαλώνουν για το ποιος θα κερδίσει περισσότερη γη, ποιος θα εκμεταλλευθεί το ποτάμι, ποιος θα χρησιμοποιήσει την πιο αποτελεσματική στρατηγική για να κερδίσει, κάτι το οποίο φέρνει στο νου πολλές περισσότερες εικόνες από την καθημερινότητα και την πραγματική ροή ζωής.

Σε ένα λοιπόν πολύ πιο γενικευμένο συμπέρασμα, μήπως επιστρέφουμε στη λογική της εποχής που ο έμπορος σκότωνε τον συνάδελφό του για να μεγαλώσει το κέρδος του; Στην εποχή που μαλώνουμε για το ποιος έχει τα πιο πολλά; Σε περίπτωση που αυτό ισχύει, τότε εμείς είμαστε αυτοί που θα μείνουν με το λεηλατημένο χωριό, τα καμένα σπίτια, τις κατεστραμμένες περιουσίες, και τον πληγωμένο εγωισμό. Γιατί δεν είμαστε άλλοι από εκείνους που τους ρήμαξε κάποια κυβέρνηση, κάποιο ερασιτεχνικό καθεστώς με χίλιες δυο λάθος στρατηγικές και ουσιαστικά μηδενική προσπάθεια για ανάπτυξη. Είμαστε ένα σύμπλεγμα των Sims που τους έχουν μάθει ένα τρόπο ζωής, να είσαι στην ώρα σου στο σχολείο , να μπεις στο πανεπιστήμιο, να βρεις μια δουλειά να πιάσεις ένα σπίτι να βρεις ένα καλό παιδί, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, να πάρεις σύνταξη και στο τέλος να καταλήξεις στο εξοχικό παρέα με τα εγγόνια σου, την πισίνα σου και τα δύο σκυλιά σου- το παραπάνω δε διαφέρει και πολύ από τη διαφήμιση του βιταμ με την χαρούμενη οικογένεια γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι. Είναι η ζωή όπως σου παρουσιάζουν ότι είναι όμως πρόκειται για ψέμα, έτσι καταλήγεις να διαλέγεις  είτε να γίνεις ένα τανκ έτσι ώστε να αντέχεις στα χτυπήματα, είτε μια ζωή να δίνεις και να προστατεύεις, είτε να κλέβεις και να βγαίνεις από ύπουλα σημεία για να ξαφνιάσεις τον εχθρό, είτε να ντύνεσαι με όλα τα όπλα του κόσμου για να αφήσεις μόνο στάχτες στο πέρασμά σου. Είτε δηλαδή να παίξεις το άλλο παιχνίδι, το LoL και να χαίρεσαι με το εικονίδιο που γράφει VICTORY  ικανοποιώντας έτσι τις κρυφές σου επιθυμίες να διαλύσεις τον κόσμο γύρω σου για να νιώσεις καλύτερος άνθρωπος… Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας.

                                                                                                 Τσολερίδου Ιωάννα *

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια!

Το προάυλιο της βιβλιοθήκης μόλις είχε υποδεχτεί την παρουσία μας μετά από την απόφασή μας να κάνουμε ένα διάλειμμα από το διάβασμα. Έτσι, βρεθήκαμε τρεις κοπέλες να απολαμβάνουμε το βραδινό, φθινοπωρινό αεράκι χαλαρώνοντας δίπλα στα γρασίδια μέσα στην ησυχία που είχε αφήσει πίσω του ο κόσμος φεύγοντας, καθώς η ώρα ήταν περασμένη και η βιβλιοθήκη θα έκλεινε σε λίγη ώρα. Καθώς λοιπόν βολευτήκαμε σε ένα παγκάκι, πριν προλάβουμε να πούμε κουβέντα, μας πλησιάζει σχεδόν διστακτικά ένας παππούλης, ας πούμε πως ήταν περίπου όπως δείχνει η φωτογραφία - για να γίνω όσο πιο παραστατική γίνεται -.
-Καλησπέρα κορίτσια, ένα πράγμα θα σας πώ μόνο και θα φύγω, έχετε λίγο χρόνο να με ακούσετε; Θα σας απασχολήσω μόνο για λίγο.
Είπε κοιτώντας προς το μέρος μας και εμείς μετά από κάποια δευτερόλεπτα μέσα στα οποία κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και χαμογελάσαμε αμήχανα, δεχτήκαμε την πρόταση, αφού ο παππούλης φαινόταν ολίγον τι ''χαμένος'' if you know what i mean και δεν ήταν η πρώτη φορά που μας πλησίαζε κάποιος άγνωστος να μας μιλήσει αφού ως γνωστόν η Θεσσαλονίκη κρύβει πολλά τέτοια ''φρούτα''. Άλλωστε δίπλα μας καθόταν άλλη μια παρέα παιδιών και έτσι δεν φοβηθήκαμε ιδιαίτερα. Περιμέναμε λοιπόν να δούμε τι θα μας ξεφούρνιζε ο άγνωστος αυτός κυριούλης.
Μας εξήγησε στη συνέχεια οτι είναι καθηγητής ανόργανης χημείας, τονίζοντας δυο-τρείς φορές το γεγονός οτι δεν ήταν καθηγητής οργανικής, αλλά ανόργανης χημείας, κάπου εκεί έχασε την προσοχή μου διότι άρχισα να πιστεύω οτι θα αρχίσει να μας μιλάει για χημεία την οποία δεν κατέχω και το μόνο που θυμάμαι είναι το φινάλε του μονολόγου του στο οποίο είπε οτι ο αληθινός θεός είναι η ίδια η φύση. Αυτό με έκανε να επαναφέρω την προσοχή μου προς το πρόσωπό του μπορώ να πω, αλλά η συνέχεια ακόμη περισσότερο!
- Θα σας πω ένα πράγμα και θα μου πείτε τι καταλαβαίνετε, είπε κάνοντας μια παύση.
Και μας ρίχνει την βόμβα.
- Οι γυναίκες προσκυνούν τον άνδρα. Προσέξτε, πληθυντικός - ενικός αριθμός. Εάν οι γυναίκες δεν προσκυνούσαν τον άνδρα, τότε πολλοί άνδρες θα προσκυνούσαν μια γυναίκα. 
Το επανέλαβε δύο φορές για να μας τονίσει τον αριθμό που χρησιμοποιούσε στη φράση του.
Εμείς εκεί είχαμε μείνει απλά να τον κοιτάμε απροσδόκητα προβληματισμένες.
-Δεν θέλω να μου πείτε τι σκέφτεστε και τι καταλαβαίνετε, εγώ απλά σας το λέω για να μην είστε δυστυχισμένες, είπε φεύγοντας.

Η έκφραση στο πρόσωπό μας δεν απήχε πολύ από την έκφραση τούτης εδώ της ζωγραφιάς ----> .
Ξεπερνώντας το γεγονός οτι η όψη του κυριούλη απέπνεε μια δόση τρέλας, το γεγονός οτι αυτή η βόμβα προήλθε από έναν άγνωστο και οτι υπήρχαν κι άλλα άτομα γύρω μας που μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την παρουσία του, άρα δεν τον φανταστήκαμε, αρχίσαμε να συζητάμε πόση λογική έκρυβε αυτό που μας είπε.
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα οτι ο παππούλης μας είχε παρουσιάσει μια μεγάλη αλήθεια.
Θεώρησε δεδομένο το γεγονός οτι η γυναίκα είναι το δεύτερο φύλλο και οτι ο φαλοκρατισμός στην κοινωνία μας και πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα,  η οποία θα μπορούσε να πει κανείς οτι είναι επηρεασμένη από την ανατολική νοοτροπία, είναι κάτι που υποβόσκει στις διαπροσωπικές κοινωνικές σχέσεις και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων.Με βάση αυτό, χρησιμοποίησε πληθυντικό αριθμό για να αναφερθεί στις γυναίκες οι οποίες προσκυνούν τον άνδρα.Εμείς αυτό το ερμηνεύσαμε αναγκαστικά, ως γενική κατάσταση η οποία επικρατεί ανάμεσα στα δυο φύλλα, σε κοινωνικό επίπεδο.Εάν λοιπόν δε συνέβαινε αυτό τότε πολλοί άνδρες θα προσκυνούσαν μια γυναίκα. Αυτό σε μια πιο ελαφριά μετάφραση το ερμηνεύσαμε ως μια συμβουλή η οποία δείχνει τη σπουδαιότητα της γυναίκας ίσως και ως έννοια, πόσο ικανή είναι εν τέλη, τόσο που δεν χρειάζεται να προσκυνά το άλλο φύλλο, αλλά αντιθέτως να μην το κάνει σε κανένα βαθμό έτσι ώστε να εκλαμβάνει την αξία που της αρμόζει και την οποία δικαιούται όπως συμφωνίσαμε και οι τρεις.Από μικρό και από τρελό λένε μαθαίνεις την αλήθεια. Ο καθένας θα μπορούσε να ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο τα λεγόμενα του χημικού.. Τα συμπεράσματα δικά σας!

                                                                                                               Τσολερίδου Ιωάννα*

Εκλογικεύσου το 2012

  Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι την Κυριακή θέλεις να ξυπνήσεις με την ησυχία σου, να πλυθείς, να φας το πρωινό σου, να χαλαρώσεις σαν άνθρωπος παρέα με την εφημερίδα σου και το καλαμάκι του καφέ για συχνό επισκέπτη της στοματικής σου κοιλότητας, να βγεις μια βόλτα στον ήλιο με το ποδήλατο, να βρεθείς με φίλους, να κάνεις όλα όσα σε ξεκουράζουν...Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αγαπητέ αναγνώστη αλλά αυτή την Κυριακή έχεις μια βασική υποχρέωση! Να ψηφίσεις!

  Φαντάζομαι γνωρίζεις το πολιτικό αδιέξοδο που οδήγησε τη χώρα για άλλη μια φορά στις κάλπες και δεν έχεις καμιά διάθεση να προσθέσεις το λιθαράκι σου στην ανοικοδόμηση αυτού του project που λέγεται κυβέρνηση, αφού πιστεύεις πως η δική σου ψήφος δεν θα κάνει τη διαφορά.Στη χώρα μας κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι στιγμής 10.787.690 άνθρωποι.Σε περίπτωση που ο καθένας από αυτούς έχει την ίδια σκέψη με σένα, αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι μετά τις εκλογές θα έχουμε περίπου 5.423.889 λόγους που δεν άλλαξε απολύτως τίποτα στο πολιτικό τοπίο, αφού οι υπόλοιποι 5.363.801 είναι κάτω των 18 χρόνων και δεν ευθύνονται για τα αποτελέσματα των εκλογών παρά μόνο αντιμετωπίζουν τις συνέπειές τους.Αν λοιπόν θέλεις να νιώθεις υπερήφανος για το δικαίωμά σου να ψηφίζεις θυσίασε αυτή την Κυριακή σου για να το κάνεις.Διότι την επόμενη Κυριακή θα είσαι και εσύ ένας από αυτούς που θα γκρινιάζουν για τα καινούρια πρόσωπα που θα γεμίσουν τη Βουλή. Απλό ακούγεται.

  Μα απλό δεν είναι.Δυστυχώς πρέπει να προσθέσω πως δεν θα χρειαστεί μόνο να μεταφέρεις την ύπαρξή σου στο σχολείο που έχει καταγεγραμμένο στις λίστες του το δικό σου όνομα,να περιμένεις στην ουρά τη σειρά σου, να κάνεις τον κόπο να πάρεις στα χέρια σου τα ψηφοδέλτια που θα σου δώσουν οι κουρασμένοι εκλογικοί αντιπρόσωποι, να σηκώσεις μετά βίας την μπλε κουρτίνα και να γεμίσεις τον τόπο με τα χαρτιά που δεν τοποθέτησες τελικά στον φάκελο, αφού το καλάθι των αχρήστων που βρίσκεται μπροστά σου είναι πάντα ανυπόφορα γεμάτο.

  Δες το αλλιώς αυτή τη φορά.Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ουσιαστικά να αναλογιστείς τι έχει να προσφέρει ο κάθε υποψήφιος όχι προσωπικά σε σένα μα προσωπικά στην χώρα σου. Γιατί εκείνη έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή από φροντίδα και σωστή διαχείριση, γιατί εκείνη χρειάζεται μια ανακατεύθυνση και μια επαναπροσδιόριση στόχων.Γιατί εκείνη σου ζητά απλά να της πεις την γνώμη σου.Ενημερώσου και απόκτησε άποψη.Πιο απλά, κάτσε ψάξου!

                                                                                              Τσολερίδου Ιωάννα*