Δεύτε λάβετε το mana potion.(Σωκράτης 2015 μ.Χ)

(Η προς το θείον πνεύμα συσχέτισις δεν γίνεται νυν αποδεκτή.)

Τάδε ο Πρότερος:  Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου! Έχω την δυνατότητα να δημιουργώ, να γεννώ, να εξελίσσομαι. Να παίρνω μορφή απορροφώντας την ουσία που εκκρίνει ο κόσμος στον οποίο ταξιδεύω. Ο κόσμος που ζωγραφίζεται στο μυαλό μου, πλάθεται στην ψυχή μου, παίρνει σάρκα στα χέρια μου και γίνεται το σπίτι μου.

Αυτή είναι η μαγεία, αυτό που αποκαλούν τέχνη. Αυτό το τέχνασμα που στα μάτια του καθενός, φιλτράρεται και αποκωδικοποιείται, με μοναδικό αίτιο την ανάγκη να εκφραστεί  η φαντασία.

…Ανοίγουν τα μάτια με δυσκολία καθώς το φώς σου καίει τους οφθαλμούς, και με σπασμωδικά δειλές κινήσεις  που χάνουν τη σημασία τους μέσα στο χρόνο, αντικρίζεις θολά μια ανοιχτή  πύλη, σαν πέτρινη στεφάνη που από μέσα της εκρήγνυται ο ίδιος ο ήλιος. Η καυτή αύρα που αναδύεται τουλάχιστον βίαια, σκεπάζει την ανάσα σου, τη νιώθεις να καρβουνιάζει τις φλέβες σου και να βεβηλώνει τα όργανά σου. Είναι εκείνη η στιγμή που κυριεύει το σώμα σου. Νιώθεις ότι θέλεις να τρέξεις αλλά δεν μπορείς να κουνηθείς. Σε ρουφά αυτή η χρυσή πύλη, η πύρινη μαγεία , αυτή που σε κάνει να μην έχεις επιλογή να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις. Σε έχει κερδίσει.

Αιωρείσαι για ακαθόριστο χρόνο πάνω σε ένα χρυσό μανδύα που άλλοτε ξεχωρίζει και άλλοτε όχι από  τον διάφανο αέρα. Κοιτάζεις παντού, βλέπεις τα πάντα. Γύρω σου σχέδια που σκέφτηκες και έγιναν εικόνα, ένα μέρος, μια ιδέα, ένα τοπίο, μια μελωδία. Όλα γίνονται εικόνες πάνω σε εικόνες,  εμφάνιση φωτογραφιών απευθείας από το φιλμ πάνω στο οποίο αποτυπώνει τις δημιουργίες του ο εγκέφαλος. Παραγωγή και παρουσίαση…

Πού είσαι;

Είσαι μέσα στη φαντασία σου ή είσαι μέσα στην πραγματικότητά σου; Όπου κι αν είσαι αν θέλεις να συνεχίσεις να αιωρείσαι πρέπει να έχεις mana. Δεν μπορείς να κάνεις μάγια χωρίς αυτό.

Δείνα ο Ενσυνεχείας: ..Όσο προχωρούσα σε τούτο το μονοπάτι και μετρούσα πόσες φορές ταλαντευόταν η άκρη του χιτώνα μου με κάθε μου βήμα, συνειδητοποίησα ότι το φώς λιγόστευε με την ώρα, οι πόρτες που προσπερνούσα ήταν όλες κλειστές και μύριζαν καμένο σίδερο από τη ζέστη, αν τις πλησίαζες. Δεν τόλμησα να ακουμπήσω πάνω τους για να τις σπρώξω, μήπως ανοίξουν. Ένιωθα ότι τα δάχτυλά μου θα έλιωναν στο άγγιγμα. Συνέχισα να περπατάω στο μονοπάτι με τα ψηλά τείχη δίπλα μου να μικραίνουν όλο και περισσότερο την απόσταση μεταξύ τους. Μέχρι που άρχισα να γλιστράω ανάμεσά τους, ενώ οι ώμοι μου έγλυφαν δεξιά και αριστερά τους γυαλιστερούς λίθους. Αποφάσισα να κλείσω τελείως τα μάτια μου. Έτσι κι αλλιώς το φως είχε εξαφανιστεί, δεν έβλεπα τίποτα, τα τείχη δεξιά και αριστερά μου, με οδηγούσαν από μόνα τους. Εγώ απλά έπρεπε να περπατάω. Δεν είχε νόημα η κατεύθυνση, παρά μόνο το να κουνάω τα πόδια μου.

Άρχισα να στριμώχνομαι και σιγά σιγά να ζορίζομαι να προχωρήσω. Κάποια στιγμή, άρχισα να κουράζομαι από την αντίσταση, έπρεπε να γυρίσω στο πλάι, γιατί τα τείχη όσο πήγαιναν πλησίαζαν κι άλλο μεταξύ τους. Ξεκίνησα τα πλάγια βήματα προσπαθώντας να προσαρμοστώ στον καινούριο χώρο. Η ανάσα μου έγινε γρήγορη και ανήσυχη. Σκοτάδι. Προσπάθησα να κοιτάξω ψηλά, μήπως έρχεται κάποιο φως από τον ουρανό. Αλλά ούτε ένα αστέρι εκείνη τη νύχτα. Απόλυτη σιωπή πίσω από τα τείχη.

Ο φόβος με έκανε να επιταχύνω τα ψοφοδεή βήματά μου, με το δεξί μου χέρι τεντωμένο προς τα εμπρός και τα πόδια να ψάχνουν μια τρύπα στο έδαφος σε κάθε βήμα, το κάθε βήμα πιο γρήγορο, το χέρι μου να βάζει κόντρα στον αέρα, το ενδιάμεσο σώμα σα να μην υπάρχει. Σα να είμαι απλά δύο χέρια και δύο πόδια που τρέχουν τρεμάμενα προς το όπου.

Δεν υπήρχε τίποτα πίσω μου, τίποτα εμπρός μου. Κι όμως. Στο επόμενο βήμα ένιωσα να χάνεται η βαρύτητα, άρχισα να αιωρούμαι ψάχνοντας να ακουμπήσω τους λίθους δεξιά και αριστερά μου, τα τείχη. Πουθενά ύλη. Η νύχτα πλημμύρησε τα μάτια μου, με πήρε και με σήκωσε και εγώ αφέθηκα στη μοίρα μου. Στο άγνωστο. Δεν είχα άλλη επιλογή. Μου είχε τελειώσει το mana έτσι κι αλλιώς..

Δαύτος ο Έσχατος:  «Δεύτε λάβετε το mana potion αδέρφια!»

Σαν τη νύχτα που η υπομονή σου τρέφεται πλέον μόνο με ψίχουλα, η επιμονή σου κάθεται σκεπτική και μη μου άπτου μακριά σου και το ποτήρι με το νερό σου είναι η μόνη πηγή ζωής, δεν έχει. Αυτή τη νύχτα περίμενες και δεν το ήξερες. Αυτή η νύχτα φέρνει μαζί της την ευκαιρία σου. Στην αρχή η νύχτα κρατούσε την ευκαιρία από το χέρι, αλλά ήταν αόρατη για σένα, ύστερα την κουβάλησε στους ώμους της, αλλά δεν έριξες μια ματιά πάνω της γιατί κοίταζες το πάτωμα, έπειτα άρχισε να την σέρνει ανάμεσα στα τείχη που βρέθηκες, αλλά το σκοτάδι την κάλυπτε και εσύ ήθελες μόνο να βρεις την έξοδο. Τώρα βγήκες από τον λαβύρινθο. Τώρα αιωρείσαι πάλι. Τώρα δεν υπακούς σε κανέναν κανόνα.

Γιατί φυλάγεσαι ακόμα; Αφού δεν υπάρχει φως. Αφού τα μάτια σου δε βλέπουν, πού είναι ο φόβος σου; Στο μυαλό σου. Εκεί φωλιάζει. Εκεί γεννιέται, εκεί ζει, εκεί πεθαίνει, εκεί τον θάβεις, εκεί επιστρέφει σαν φάντασμα. Όλα εκεί. Μόνο που.. Για να γεννηθεί εκεί, πρέπει κάποιος να φυτέψει τον σπόρο. Μετά εσύ αποφασίζεις αν θα τον ποτίσεις, αν θα του ρίξεις φως, αν θα τον σκαλίσεις κι αν θα τον μπολιάσεις.

Πες ότι φέτος δεν είχε βροχές, πες ότι ο γεωργός που φροντίζει το χωράφι, πέθανε, πες ότι είχε 6 μήνες νύχτα και ο ήλιος δε φάνηκε. Φτιάξε εσύ το σπίτι του φόβου. Το σπίτι του φόβου πρέπει να είναι ολόκληρο μια παγίδα, επικίνδυνες γωνίες, κοφτερά μαχαίρια, χάρτινοι τοίχοι. Ένα σπίτι χτισμένο πάνω σε ραδιενεργά απόβλητα, δίπλα σε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, παραλιακά, με τη φουσκωμένη θάλασσα να αποτελεί μόνιμη απειλή για παλιρροιακό κύμα και τους πειρατές της ετοιμοπόλεμους και διψασμένους για έναν καινούριο θησαυρό. Ένας εγκλωβισμένος φόβος που φοβάται να ανασάνει. Μόνο έτσι πεθαίνει ο φόβος. Αν ο φόβος ήταν άνθρωπος ή αν έστω είχε το πρόσωπο ενός ανθρώπου.

Το παιχνίδι όμως το λέει ξεκάθαρα! Ο φόβος δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι ούτε τέρας με 7 πόδια, 25 μάτια και 40 αγκαθωτά πλοκάμια. Δεν είναι τίποτα που μπορείς να σκοτώσεις με τα όπλα που κουβαλάς. Δεν μπορείς να τον κεράσεις όπιο, δεν μπορείς να τον τυφλώσεις με τα μαχαιράκια σου, δεν μπορείς να του τινάξεις το μυαλό στον αέρα με την ημιαυτόματη καραμπίνα σου. Δεν μπορείς να του σπάσεις τα δόντια με τη γροθιά σου.

Μπορείς όμως να διαπραγματευτείς μαζί του. Να επιχειρηματολογήσεις εναντίον του. Να τον κερδίσεις στις ιδέες. Στα σημεία. Να επιστρατεύσεις τα αγύμναστα ένστικτά σου, που καιρό κάθονται αναπαυτικά στη σκιά του φόβου και να τα εμψυχώσεις σα να επρόκειτο να δώσουν τη μάχη της ζωής τους. Ο φόβος είναι ένα ακόμη ένστικτο ανάμεσα στα πολλά του ανθρώπου. Ξύπνησε τα υπόλοιπα για να πολεμήσουν. Επανάσταση ενστίκτων. There’s your mana. Drink up. Elaborate. Cast your spells.

Win the game. Just remember, this game ends upon your end. Make sure you enjoy the ride.

[I.T η εξωγήινη]

Είσαι ή δεν είσαι γύρος;

Πάντα είσαι γύρος. Έρχεται ο κόσμος και τσιμπολογάει από το πιατάκι σου, ή παίρνει μια χούφτα γύρο στο δικό του πιάτο. Κάθε μέρα κάποιος χoρταίνει από το γύρο σου, κάποιοι παίρνουν μια σταλιά κι άλλοι καθόλου. Βέβαια αν θες ο κόσμος να προτιμάει το δικό σου γύρο πρέπει να τον κάνεις νόστιμο, καλοψημένο με φρέσκα υλικά και φυσικά να έχει καλή τιμή. Μπορείς να τα χεις όλα; Αμ δε, γιατί παρακάτω ανοίγει κι άλλο γυράδικο, υπερπολυτελές με τραπεζάκια έξω, λουλούδια στα παρτέρια, 15 άτομα προσωπικό και μια τεράστια ποικιλία από πιάτα εκτός του γύρου. Εν τω μεταξύ σε ένα στενό πιο κάτω, εδώ και χρόνια υπάρχει ένα συνοικιακό γυράδικο, μικρό και σχεδόν σάπιο, που ανάθεμα αν το συντηρούν 2-3 οικογένειες. Αλλά υπάρχει. Κάποιος τρώει από εκείνον το γύρο και του αρέσει.

Ο δρόμος είναι μακρύς, ατελείωτος και δαιδαλώδης .Σε κάθε γωνιά μιας γειτονιάς μπορείς να βρεις ένα γυράδικο, είτε γνωστό είτε άγνωστο. Το κοιτάς από μακριά, βλέπεις το γύρο κρεμασμένο. Τον παρατηρείς, είναι ξεροψημένος; Είναι αρκετός; μετά κοιτάς τα τζίτζιλι μίτζιλι σαλάτες κι αλοιφές. Το τζαμάκι πίσω από το οποίο είναι όλα αυτά αραδιασμένα, είναι καθαρό; Γιατί αν δεν είναι δε σε τραβάει πολύ να δοκιμάσεις. Τι άλλο έχει εκτός από γύρο; Έπειτα παρατηρείς τα υπόλοιπα. Έχει πελάτες το μαγαζί; Τι πελάτες έχει; Μεγάλους; Μικρούς; Έλληνες; Ξένους; Όλα τα κοιτάς. Όλα. Μα πιο πολύ σκέφτεσαι το βασικότερο. Πόσο πολύ πεινάς;

Αν λοιπόν το γυράδικο πληροί τα δεδομένα σου, καλύπτει την ανάγκη σου εκείνη τη στιγμή, λες, "θα δοκιμάσω, στην τελική, ένα σαντουιτσάκι είναι πόσο κακό μπορεί να είναι". Και δοκιμάζεις.

Στην πρώτη μπουκιά ήδη νιώθεις οτι θες να ανοίξεις το στόμα σου και να το φας με τη μία, η πανδαισία γεύσεων έχει θέσει τον ουρανίσκο σου σε έκσταση. Γουστάρεις. Λες, "θα ξαναέρθω σε αυτό το γυράδικο", ψάχνεις όνομα και διεύθυνση για να το κάνεις στέκι σου .Και το κάνεις.

Περνάει ο καιρός, εσύ ακόμη προχωράς στο δρόμο, βλέπεις άλλα γυράδικα στη διαδρομή, αλλά σαν το δικό σου δεν έχει. Δοκιμάζεις κι άλλους γύρους αραιά και που αλλά σαν τη γεύση από το στέκι σου δεν έχει κανείς. Γίνεσαι φανατικός πελάτης και είσαι χαρούμενος.

Έρχεται μια μέρα λοιπόν, που συνειδητοποιείς οτι ο γύρος αυτός σου χαλάει το στομάχι. Αναθεματίζεις την τύχη σου, τα βάζεις με το στομάχι σου, failάρει ο διάλογος με το στομάχι σου γιατί το μόνο του επιχείρημα είναι το "γκρρρκγρρρ". Λες, δεν μπορώ να βγάλω άκρη με το Μάο-Μάο πρέπει να βρω μια λύση να μπορώ να τρώω από αυτό τον γύρο και να μη με ενοχλεί. Περνάει ο καιρός, τρως όλο και λιγότερο γύρο πλέον γιατί φοβάσαι μην καταστρέψεις το στομάχι σου, αλλά η λιγούρα πάντα μένει.

Και έτσι, ένα βράδυ που ‘βρεχε, έβρεχε μονότονα, σε πιάνει πόνος φοβερός και τρομερός. Πανικοβάλλεσαι, λες "δεν μπορεί, όχι δεν το δέχομαι, όχι αυτός ο γύρος ρε παιδιά να με χαλάει έτσι". Μα πλέον έχεις καταλάβει οτι πρέπει να σταματήσεις τον πόλεμο με το στομάχι σου αν θέλεις την υγειά σου. Αποφασίζεις να μην ξανά φας από τούτον εδώ το γύρο.

Έλα όμως που μέσα στη μέρα τρως κι άλλα πράγματα εκτός του γύρου. Θα μπορούσε οτιδήποτε από αυτά να σου χαλάει το στομάχι εκτός από το γύρο. Εκείνο το αμφιβόλου ποιότητας τυρί που χλαπάκιασες, το άλλο το αυγουλάκι που δε θυμόσουν πόσο καιρό είχες στο ψυγείο πριν το κάνεις ομελέτα..Ίσως βέβαια να φταίει και το γεγονός οτι μικρός είχες πέσει στο καζάνι

με το χαλασμένο μπέικον. Κι από τότε κάθε τοσο να σε πιάνει πόνος στο στομάχι. Εσύ ρίχνεις το φταίξιμο στο γύρο βέβαια γιατί φοβάσαι να τα κόψεις όλα. Μετά πως θα ζεις, αν δεν τρως;

Αν θες να βρεις τι σου χαλάει το στομάχι, πρέπει να τα κόψεις όλα τώρα. Να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να βγεις από τον κουβά με το χαλασμένο μπέικον. Μια και καλή. Και μετά βλέπεις. Ο δρόμος είναι μακρύς, ατελείωτος και δαιδαλώδης. Είτε θα βρεις άλλο γυράδικο καλύτερο, είτε ένα παραπλήσιο, είτε ένα χειρότερο. Είτε θα συνειδητοποιήσεις οτι εκείνο το γυράδικο που έκανες στέκι, άξιζε τα λεφτά σου και το χρόνο σου. Απλά εσύ, δεν είχες αποφασίσει να αποτινάξεις από πάνω σου τα υπολείμματα του ληγμένου μπέικον που τρως από μικρός.

Ι.Τ

Συνέντευξη μαζί σου

-Ποιό είναι το όνομά σου λοιπόν;

-Το όνομά μου είναι μια ομάδα από ζωγραφιές, σχέδια, που λέγονται γράμματα και που το κάθε γράμμα έχει μια φωνή, ένα δικό του όνομα. Το όνομά μου είναι ένας ήχος, που όταν τον ακούω απαντώ. Θα σου περιέγραφα αυτό τον ήχο με λέξεις, μα αυτές οι λέξεις δε θα ήταν τίποτα παραπάνω από μια μελωδία στα αυτιά σου. Έτσι επικοινωνούν οι άνθρωποι, με μελωδίες. Προτιμώ να σου πω απλά ένα τραγούδι..

-  Με τι σου αρέσει να ασχολείσαι;

-Δεν ξέρω. Στο σχολείο μου έδειξαν την ζωγραφική και μου άρεσε... όταν κοίταξα καλύτερα τον κόσμο αργότερα, είδα πως υπάρχουν πολλές περισσότερες ασχολίες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον, μα λίγες προσιτές καθώς θα έπρεπε να πληρώσω για να μάθω  και ακόμη λιγότερες εκείνες που, όπως συνειδητοποίησα αργότερα, θα μπορούσαν να με συντηρήσουν οικονομικά στο μέλλον. Έτσι κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι ξεχώρισαν την εργασία, από το χόμπι. Θεώρησα τότε σωστό, να διδαχθώ κάτι το οποίο δε με διασκεδάζει, αλλά θα μου εξασφαλίσει οικονομικά τη ζωή μου και παράλληλα να ασχοληθώ με εκείνο το οποίο μου προσφέρει ευτυχία, χαμόγελο, ζωή. Αυτό έγινε τότε το όνειρό μου.

-Πιστεύεις σε αυτό το όνειρο;

- Πιστεύω...χμ.. κάθε φορά που λέω τη λέξη πιστεύω, θυμάμαι εκείνο το ποίημα που μας έβαζαν να λέμε κάθε πρωί στο σχολείο, "πιστεύω σε έναν θεό, πατέρα, παντοκράτορα..." το είχαμε πει τόσες φορές...Δεν μπορώ να πιστέψω σε ένα όνειρο. Πριν γίνει πραγματικότητα, δε διαφέρει και πολύ από τις εικόνες που βλέπουμε στον ύπνο μας. Ο πατέρας μου λέει πως οι ευχές είναι σαν τα όνειρα, ποτέ δεν πραγματοποιούνται, και στην αρχή τον έβρισκα απαισιόδοξο και απογοητευμένο από τη ζωή του ίσως, που δεν κατάφερε να κάνει τα δικά του όνειρα πραγματικότητα. Με τον καιρό, κατάλαβα τι εννοούσε. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ένα όνειρο. Βάζει ένα στόχο στη ζωή του και όταν τον εκπληρώνει, βάζει τον επόμενο. Ποτέ δεν μπορείς να κάνεις πραγματικότητα όλα τα όνειρά σου. Γιατί έχεις έναν παντοδύναμο και παντοκράτορα εχθρό. Τον χρόνο.

-Σκέφτεσαι να φύγεις στο εξωτερικό για να βρείς δουλειά;

- Για τα λεφτά ε; Χμ.... το ακούω παντού γύρω μου, το βλέπω παντού γύρω μου. Παρά το γεγονός πως τα χρήματα είναι ένας σημαντικός παράγοντας  επιβίωσης, δεν πιστέυω πως είναι ο μοναδικός.  Οι οδηγείες του παιχνιδιού είναι ξεκάθαρες, προσπάθησε να μαζέψεις τα περισσότερα χρήματα για να κερδίσεις. Δε θέλω να κερδίσω, δε θέλω να παίξω. Είμαι όμως αναγκασμένη. Όσο δέλεαρ και να αποτελεί το περισσότερο χρήμα, δε θέλω να περάσω αυτό το χρόνο ζωής που δόθηκε προσπαθώντας να αποκτήσω όλο και παραπάνω, θυσιάζοντας όλα όσα αγαπώ.

- Πώς μπορείς να δείς το χρήμα από μια άλλη οπτική γωνία, αφού είναι παντού γύρω σου;

- Ζω στην εποχή του χρήματος. Όπου το χρήμα βρίσκεται παντού. Έχει πάρει τη μορφή της τηλεόρασης, του τηλεφώνου, του σπιτιού, του ρούχου, του φαγητού. Μας έχει τυφλώσει. Δεν βλέπουμε τίποτα άλλο παρά αυτό. Την ίδια στιγμή που μια βόμβα έρχεται κατά πάνω μας, εμείς περικυκλωνόμαστε από μια χρυσή ασπίδα που νομίζουμε ότι μας προστατεύει. Το μόνο που κάνει είναι να μας τυφλώνει περισσότερο. Να μας απομακρύνει από όλους και όλα. Εκεί που νομίζουμε ότι έχουμε τα πάντα, στην πραγματικότητα το μόνο που έχουμε είναι το σώμα μας.

Ένα γυμνό σώμα που έχει μάθει να έλκει αντικείμενα αντί για ανθρώπους. Ένα σώμα τόσο απομονωμένο, που δεν μπορεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του, απλά αιωρείται μέσα στην εποχή του προσπαθώντας να απορροφήσει την ευτυχία μέσα από την ύλη. Μέχρι να γίνει αδύναμο, έρμαιο στη μοίρα του δικού του χρόνου, να κλείσει τα μάτια και να μην τα ανοίξει ποτέ ξανά. Χωρίς να καταλάβει ότι δεν τα είχε ποτέ ανοιχτά ούτως ή άλλως.

Δεν είμαι θυμωμένη, ούτε λυπημένη. Είμαι απλά απογοητευμένη, που δε θα είμαι εδώ να δω τον κόσμο τούτο να καταστρέφεται για να έρθει μια άλλη εποχή στη θέση του. Που δε θα είμαι εδώ για να δω τη βόμβα να εκρήγνυται. Που δε θα είμαι εδώ να γελάσω μαζί με εκείνους που θα κοιτούν πίσω, σε εκείνη την εποχή που το χρήμα εξουσίαζε τον κόσμο και δε θα μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν κάναμε κάτι για να βγούμε από αυτή την τυραννία. Που δε θα είμαι εδώ, όχι για να τους εξηγήσω πως ήμασταν τυφλοί, αυτό θα το ξέρουν, αλλά πως ήμασταν θύματα μιας νοοτροπίας που έχει βαθιές ρίζες και διείσδυσε στις επόμενες γενιές τόσο εύκολα, τόσο φυσιολογικά, που τίποτα δεν πρόδιδε την σάπια καταγωγή της. Ούτε καν η ιστορία. Η ιστορία ήταν απλά ένα παραμύθι με άλλοτε ευτυχισμένο, άλλοτε δυστυχισμένο τέλος. Όταν μιλάς στους ανθρώπους για ιστορία, κανείς δε δίνει σημασία. Μίλα τους για το τώρα. Θα σε ακούσουν σα μικρά παιδάκια που κοιτάνε το παγωτό και ξερογλείφονται.

Όταν θα είμαι στο νεκροκρέβατό μου και θα θυμάμαι όλες τις στιγμές της ζωής μου, ξέρω πως θα χαμογελώ. Ξέρω πως θα είμαι ευτυχισμένη. Γιατί θα έχω καταφέρει να ζήσω τη ζωή μου βλέποντας αυτή τη βόμβα να έρχεται κατά πάνω μου, βλέποντας το χρήμα να αλλάζει μορφές γύρω μου , να αυξάνεται και να πληθύνεται σαν μικρόβιο αλλά θα έχω ζήσει τη ζωή μου κοιτάζοντας όλο αυτό από μια άλλη πλευρά. Η δική μου χρυσή ασπίδα θα είναι το χαμόγελο του μπαμπά μου όταν τον φώναζα μέσα από τη θάλασσα για να με δει πώς κολυμπάω, για να με δει να κάνω κι αυτή τη βουτιά και την άλλη βουτιά.. Θα είναι η χαρά στα μάτια της μαμάς μου όταν με έβλεπε να τρώω με λαχτάρα όλο το φαγητό μου, θα είναι η θέα μπροστά στο νεογέννητο παιδί  του αδερφού μου. Θα είναι ο έρωτας και η κάψα που σου χαρίζει ένα βλέμμα από το πρόσωπο που ποθείς. Θα ξέρω, ότι αυτή ήταν η ασπίδα μου, όλα τα έντονα συναισθήματα που πρόλαβα να νιώσω πριν σκάσει αυτή η βόμβα και μηδενίσει ο χρόνος.

-Τότε, ποιο είναι το πραγματικό παιχνίδι για σένα;

- Ο μοναδικός εχθρός του ανθρώπου είναι ο χρόνος. Εξαιτίας αυτού ο άνθρωπος γίνεται αγενής, πεισματάρης, επιπόλαιος, συμφεροντολόγος και γενικότερα προσάπτει κι άλλα τέτοιου είδους χαρακτηριστικά στην οντότητά του. Ο χρόνος διαβρώνει τη ζωή του, τον φοβίζει, τον στριμώχνει, τον αλλάζει. Περνά από πολλές φάσεις, άλλοτε το ξεχνάει, άλλοτε ζει γύρω από αυτό, μα η στιγμή που διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να αποφύγει το πρόβλημα, είναι η αρχή της ελευθερίας. Μιας ελευθερίας μυαλού. Αυτό που λέμε πως δεν ανήκει πουθενά. Γεννήθηκα με έναν εγκέφαλο, ο οποίος είναι σε  θέση να αντιληφθεί πως κανένας δεν μπορεί να τον υποτάξει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα και παράλληλα την ικανότητα να κυριεύσει το μυαλό μου, θα σκέφτομαι και θα φαντάζομαι ότι θέλω. Γιατί είμαι ελεύθερος. Από εκεί και πέρα όλα ξεκινούν και όλα βασίζονται στην ποιότητα του εγκεφάλου. Ο κάθε εγκέφαλος αφομοιώνει αυτή τη διαπίστωση με διαφορετικές συνέπειες. Το μάρμαρο δεν απορροφά το νερό, το ύφασμα ναι. Αν ανακατέψουμε λάδι με νερό, δύσκολα θα δούμε ένα ομοιόμορφο χρώμα παραδείγματος χάριν… 

Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο εγκέφαλοι διαφορετικής ποιότητας. Εκφράζουμε αυτή την ποιότητα μέσω των πράξεών μας και της ομιλίας μας και αυτά είναι που μας καθορίζουν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι όμως τόσο περίπλοκο αυτό το ρημάδι το όργανο με τόσο τιτανοτεράστιες δυνάμεις, που όπως φαίνεται δεν έχουμε μάθει να το χρησιμοποιούμε ακόμη. Σύμφωνα με την εξέλιξή μας, όλα δείχνουν πως μάλλον μας χρησιμοποιεί αυτό. 

Το μυαλό μας είναι ο δάσκαλός μας. Μας μαθαίνει να μεταφράζουμε αυτά που βλέπουμε, μας προκαλεί συναισθήματα με χημικές αντιδράσεις, μας δείχνει τον δρόμο για να φτιάχνουμε προτάσεις και να αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο γύρω μας. Μας αφήνει να φοβηθούμε στη θέα του αγνώστου την ίδια στιγμή που μας αφήνει να αγαπάμε τα προφανή. Γιατί τα προφανή είναι ένας ασφαλές μονοπάτι, έτσι μας κάνει να πιστεύουμε. Εδώ κρύβεται το πρόβλημα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια δοκιμασία στην οποία είμαστε εμείς το πειραματόζωο. Το πειραματόζωο του ίδιου μας του μυαλού, απλά δεν το συνειδητοποιούμε. Το μυαλό μας αφήνει να καταλάβουμε μόνοι μας πως όλα πρέπει να τα αμφισβητούμε, ακόμη και τα προφανή. Γιατί έτσι χτίζουμε την αληθινή εικόνα. Με διαρκή αμφισβήτηση.Και δεν είμαι η πρώτη που το λέει αυτό.

Αφού συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα, ζυγίσεις το περιβάλλον σου και αντιληφθείς τις επιλογές  σου, τότε είσαι έτοιμος να ελιχθείς μέσα σε αυτές. Όταν όμως συνειδητοποιείς πως οι επιλογές σου είναι λίγες και πως καμία από αυτές δεν μπορεί να σε εξαγνίσει και να λυτρώσει την δίψα σου για ζωή, ίσως τότε δεν έχει τόσο νόημα τι θα επιλέξεις. Βλέπεις πως είτε μπορείς να συμβιβαστείς με την κοινή γνώμη και να ρουφήξεις την μορφή της ώστε να μην ξεχωρίζεις από αυτή, ώστε να ζεις με βάση αυτήν, ώστε να νιώθεις με βάση αυτήν, είτε να αντικρίσεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του ρεαλισμού και να πέσεις σε βαθιά κατάθλιψη γιατί η εικόνα της απέχει μίλια μακριά από τη ρομαντική εικόνα που είχε πλάσει το μυαλό σου.

Αυτό είναι το πραγματικό παιχνίδι για μένα. Σκοπός του; Να καταφέρεις να εξελίξεις το πιο δυνατό σου όργανο. Με τον δικό σου τρόπο,στον δικό σου χρόνο, όχι με εκείνον που σου προσφέρει η εποχή σου.Ready? Go! I.T.

TROLLeridou on Suits!

Barney Stinson-HIMYM

Mike Ross-Suits

Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πρωτοσχολιάσω για τη σειρά που ξεκίνησα πριν λίγο καιρό να παρακολουθώ. Suits. Λακωνικός τίτλος, to the point και φοβερά αντιπροσωπευτικός. Όταν η παραγωγή αποφάσισε να φτιάξει μια σειρά με κοστούμια, δεν αστειεύτηκε. Το 'πε και το 'κανε.Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται το 2011 και κάποιος που παρακολουθούσε How i met your mother, θα μπορούσε να πει οτι πιθανώς, αν όχι σίγουρα, είναι εμπνευσμένη από έναν και μοναδικό χαρακτήρα. Barney Stinson ! Δεν είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς την αγάπη του Barney για τα ακριβά κοστούμια, τα οποία λάτρευε και μεταχειριζόταν ως ζωντανά πλάσματα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.. Εντελώς τυχαία ο πρωταγωνιστής της σειράς  suits, Mike Ross, (Patrik J.Adamns)  είναι ένας ψιλόλιγνος ξανθός τύπος με γαλανά μάτια του οποίου η ομοιότητα με τον Barney δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Exhibit A.

Η σειρά λαμβάνει χώρα στο Manhattan, σε μια πόλη με γρήγορους ρυθμούς, κίνηση, ουρανοξύστες  με κύριο background τα super προσεγμένα γραφεία της εταιρίας Pearson Hardman, με τους γυάλινους τοίχους, και την θέα από τον 48^ο όροφο. Πόλη, πόλη, πόλη, λεφτά, πόλη. Οι γυναικείες παρουσίες είναι ντυμένες όλες ανεξαιρέτως με στενές φούστες που διαγράφουν τα στητά οπίσθια και τονίζουν τα 2μετρα πόδια τους ενώ τα ψιλοτάκουνα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γκαρνταρόμπας τους. Λογικό αφού μέσα στα κοστούμια και τη χλιδή κάτι πρέπει να τραβάει και τα βλέμματα του ανδρικού κοινού, γεγονός που ολοκληρώνεται με τα σέξυ πλάνα που πλαισιώνουν τη σειρά. 

Harvey Specter

Ο δεύτερος πρωταγωνιστής της σειράς Harvey Specter τον οποίο υποδύεται ο Gabriel Macht, παρουσιάζεται από το πρώτο επεισόδιο της σειράς ως ο σκληρός δικηγόρος που δε χάνει ποτέ δίκη και τα έχει όλα, σπίτι σε αυστηρά εργένικο στυλ, λεφτά, ακριβά κοστούμια φυσικά και τον τρόπο του με τις γυναίκες-sleep and never call them again- κλασικό μοτίβο χαρακτήρα άντρα για την κοινωνική και επαγγελματική του θέση. Στο pilot episode φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει και λίγο γυναικείο γυμνό, πώς αλλιώς θα κάνει εντύπωση η σειρά..

Jessika Pearson

Η ιστορία κυμαίνεται γύρω από δικηγορικές υποθέσεις τις οποίες επιβλέπει το αφεντικό Jessika Pearson (Gina Torres). Η ψιλή επιβλητική της παρουσία την έκανε απόλυτα κατάλληλη για πάρει τη θέση αυτή δικαιώνοντας το casting της σειράς. Ντυμένη με στενές φούστες και ψιλοτάκουνα θα μπορούσε να πει κανείς ότι κουνιέται σε κάθε επεισόδιο, όλο και περισσότερο περπατώντας στους μακρόστενους διαδρόμους των σκηνικών. Κάποια στιγμή καταντάει γελοίο αν το προσέξει κανείς. Πείτε με υπερβολική αλλά δεν μπορώ παρά να την παρομοιάσω με την Dr.Lisa Cuddy από το House M.D. Τόσο για την αμφίεση όσο και για τον χαρακτήρα καθώς επεμβαίνει σχεδόν σε κάθε υπόθεση που αναλαμβάνει ο δικηγόρος/υπάλληλός  της Harvey Specter, ο οποίος έχει την καλύτερη φήμη στην αγορά και με τον οποίο διαμάχεται σχεδόν σε κάθε επεισόδιο για τον τρόπο διαχείρισης της εκάστοτε υπόθεσης. Φυσικά ο Harvey  δεν ακολουθεί τις συμβουλές της και κάνει το δικό του. Όχι, δε μου θυμίζει τίποτα..

Mike Ross-Rachel Zane

Μια ακόμη ένσταση που θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολική εκ μέρους μου είναι δύο από τα ονόματα των βασικών χαρακτήρων. Mike Ross  και  Rachel Zane.Ο ανεκπλήρωτος έρωτας που προφανώς δε θα μπορούσε να λείπει, ξεκινά μονόπλευρα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο και μας ¨φορτώνει¨ μέχρι και το τελευταίο του δεύτερου κύκλου όπου επιτέλους τα δύο πιτσουνάκια ξεπερνούν τα εμπόδια και κάνουν αχαλίνωτο σεξ-γραφείου. Τώρα που είπα εμπόδια.. Το μυστικό του πρωταγωνιστή Mike Ross, ένα επτασφράγιστο μυστικό που ο θεατής γνωρίζει εξ αρχής και σε κάθε επεισόδιο, σε κάθε όμως, ξεπετάγεται με τη μορφή απειλής πως όλα θα καταστραφούν. Πάντα κάτι γίνεται και σώζεται η κατάσταση. Δεν είναι δύσκολο βέβαια να φανταστεί κανείς ότι στο μυστικό αυτό βασίζεται σχεδόν όλη η βασική ιστορία και πως αν αυτό αποκαλυφθεί, μάλλον κοντεύει το τέλος. Κάτι το οποίο δεν είναι πιθανό αφού η σειρά έχει ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα του 4^ου κύκλου.

Louis Litt

Βέβαια υπάρχουν και τα κωμικά στοιχεία στη σειρά, τα οποία κυρίως αναδύονται μέσα από τον χαρακτήρα του κομπλεξικού, αναποφάσιστου κακού Louis Litt (Rick Hoffman) , του οποίου την επιτυχημένη επιλογή ηθοποιού δεν μπορώ να αγνοήσω. Πρόκειται για μια φυσιογνωμία που παραπέμπει στον τύπο που πάντα χώνει τη μύτη του παντού, λειτουργεί ύπουλα, αλλά και ποιός δεν το κάνει αυτό στη σειρά και τέλος αφήνει τη γεύση του καλόκαρδου έμπιστου υπαλλήλου που απλά ενδιαφέρεται με πάθος για τη δουλειά του και την προαγωγή του στην εταιρία. Μαντέψτε! Είναι ο τύπος που ζηλεύει περισσότερο από όλους τον όμορφο δικηγόρο Harvey Specter και την κρυφή κλίκα του με το αφεντικό. Μεταξύ τους  επικρατεί η αιώνια έχθρα με σκόρπιες αναλαμπές συνεργασίας, αυτές της τελευταίας στιγμής που τα σώζουν όλα και οι πρωταγωνιστές κερδίζουν τις υποθέσεις τη μια πίσω από την άλλη. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύκλου και αφού η εταιρία έχει περάσει σε mode game of thrones και εσωτερικό πόλεμο όπου όλοι φαγώνονται με όλους για το ποιό κοκόρι θα επικρατήσει, ο Louis περνά σε μια άλλη φάση της καριέρας του – πώς θα πουλήσει η παραγωγή την πιο γελοία πλευρά του, μέσα στα πλαίσια βέβαια της σοβαρότητας που εκπέμπει το κύρος της εταιρίας… 

TO SUM UP:  Δεν κακολογώ τη σειρά για έλλειψη φαντασίας διότι μια σειρά με βάση τις δικηγορικές υποθέσεις είναι αναγκαίο να στροβιλίζει γύρω από πισώπλατα μαχαιρώματα, bully-talk και βαρύγδουπες δηλώσεις που αφήνουν την αίσθηση  σοφών αποφθεγμάτων. Απλά, μετά από αρκετά 40λεπτα επεισόδια και αφού δεν κατάφερε να με κρατήσει η πλοκή, άρχισα να προσέχω τα ¨σημεία¨ στα οποία και θεωρώ πως έγκειται η ,σχετικά αποτυχημένη για τα δεδομένα της εποχής, παραγωγή.