Φτάσαμε στον πάτο, ήρθε η ώρα να αναδυθούμε..

  Χιλιάδες αγανακτισμένοι συνωστίζονται σε πλατείες υιοθετώντας συνθήματα όπως ''ψωμί, παιδεία, ελευθερία'', απεργούν και διαδηλώνουν ελπίζοντας πως οι φωνές τους θα φτάσουν στα αυτά των ανωτέρων και πως το αύριο θα φέρει αλλαγές και λύτρωση.Η απαισιοδοξία δεν χωράει πουθενά, αν δεν ελπίζεις στο καλύτερο, δεν μπορείς και να το πετύχεις.Τι γίνεται όμως όταν η μέρα της λύτρωσης δεν φτάνει ποτέ; Όταν τη στιγμή που οι αγανακτισμένοι γίνονται μια γροθιά, την ίδια στιγμή η χώρα είναι ήδη υπό καταστροφή, πάει από το κακό στο χειρότερο, κλείνουν επιχειρήσεις, εταιρίες δηλώνουν χρεωκοπία και οικογένειες βρίσκονται σε απόγνωση;

  Η κατάσταση είναι απελπιστική.Δεν υπάρχει πλέον κάποιο πρόσωπο πάνω στο οποίο ο κόσμος να αφεθεί και να εναποθέσει τις λιγοστές του ελπίδες.Οι εποχές της διαδοχής έχουν τελειώσει.Το ερώτημα είναι ένα.Θα μπορούσαν οι αγανακτισμένοι να ενωθούν και να δημιουργήσουν ένα κόμμα;Αν ναι, τότε θα είμαστε σίγουροι ότι αυτό το κόμμα ξεκίνησε με την αθώα δύναμη του απλού πολίτη που γυρεύει ένα καλύτερο αύριο; ή θα υπάρχει η υποψία ότι τα υπάρχοντα κόμματα έβαλαν το χεράκι τους για την διακριτική καθοδήγηση του πλήθους;Στο χέρι μας είναι να αποφύγουμε μια τέτοια εξέλιξη.Αν πραγματικά θέλουμε να σώσουμε αυτή τη χώρα πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν.Δεν είναι κακό να πέφτεις, το κακό είναι να μην κάνεις την προσπάθεια να σηκωθείς.Η Ελλάδα έπεσε και μένει εκεί, γιατί κάποιοι θέλουν την Ελλάδα στον πάτο, κάποιοι κερδίζουν από το δικό μας χάσιμο.Θα ήταν όμως σωστό να θυμηθούν, ότι η Ελλάδα πέρασε πολλά δύσκολα χρόνια, έμεινε σκλαβωμένη, πάλεψε για την ελευθερία της, άντεξε διωγμούς, λεηλασίες, κατοχή.Αυτή η στιγμή δεν είναι η κατάλληλη να το βάλει κάτω.Το χρωστάμε στην επόμενη γενιά όπως ακριβώς οι προηγούμενες γενιές έσωσαν εμάς.

Τσολερίδου Ιωάννα