Πάντα είσαι
γύρος. Έρχεται ο κόσμος και τσιμπολογάει από το πιατάκι σου, ή παίρνει μια
χούφτα γύρο στο δικό του πιάτο. Κάθε μέρα κάποιος χoρταίνει από το γύρο σου, κάποιοι
παίρνουν μια σταλιά κι άλλοι καθόλου. Βέβαια αν θες ο κόσμος να προτιμάει το
δικό σου γύρο πρέπει να τον κάνεις νόστιμο, καλοψημένο με φρέσκα υλικά και
φυσικά να έχει καλή τιμή. Μπορείς να τα χεις όλα; Αμ δε, γιατί παρακάτω ανοίγει
κι άλλο γυράδικο, υπερπολυτελές με τραπεζάκια έξω, λουλούδια στα παρτέρια, 15
άτομα προσωπικό και μια τεράστια ποικιλία από πιάτα εκτός του γύρου. Εν τω
μεταξύ σε ένα στενό πιο κάτω, εδώ και χρόνια υπάρχει ένα συνοικιακό γυράδικο,
μικρό και σχεδόν σάπιο, που ανάθεμα αν το συντηρούν 2-3 οικογένειες. Αλλά
υπάρχει. Κάποιος τρώει από εκείνον το γύρο και του αρέσει.
Ο δρόμος
είναι μακρύς, ατελείωτος και δαιδαλώδης .Σε κάθε γωνιά μιας γειτονιάς μπορείς
να βρεις ένα γυράδικο, είτε γνωστό είτε άγνωστο. Το κοιτάς από μακριά, βλέπεις
το γύρο κρεμασμένο. Τον παρατηρείς, είναι ξεροψημένος; Είναι αρκετός; μετά
κοιτάς τα τζίτζιλι μίτζιλι σαλάτες κι αλοιφές. Το τζαμάκι πίσω από το οποίο
είναι όλα αυτά αραδιασμένα, είναι καθαρό; Γιατί αν δεν είναι δε σε τραβάει πολύ
να δοκιμάσεις. Τι άλλο έχει εκτός από γύρο; Έπειτα παρατηρείς τα υπόλοιπα. Έχει
πελάτες το μαγαζί; Τι πελάτες έχει; Μεγάλους; Μικρούς; Έλληνες; Ξένους; Όλα τα
κοιτάς. Όλα. Μα πιο πολύ σκέφτεσαι το βασικότερο. Πόσο πολύ πεινάς;
Αν λοιπόν το
γυράδικο πληροί τα δεδομένα σου, καλύπτει την ανάγκη σου εκείνη τη στιγμή, λες,
"θα δοκιμάσω, στην τελική, ένα σαντουιτσάκι είναι πόσο κακό μπορεί να
είναι". Και δοκιμάζεις.
Στην πρώτη
μπουκιά ήδη νιώθεις οτι θες να ανοίξεις το στόμα σου και να το φας με τη μία, η
πανδαισία γεύσεων έχει θέσει τον ουρανίσκο σου σε έκσταση. Γουστάρεις. Λες,
"θα ξαναέρθω σε αυτό το γυράδικο", ψάχνεις όνομα και διεύθυνση για να
το κάνεις στέκι σου .Και το κάνεις.
Περνάει ο
καιρός, εσύ ακόμη προχωράς στο δρόμο, βλέπεις άλλα γυράδικα στη διαδρομή, αλλά
σαν το δικό σου δεν έχει. Δοκιμάζεις κι άλλους γύρους αραιά και που αλλά σαν τη
γεύση από το στέκι σου δεν έχει κανείς. Γίνεσαι φανατικός πελάτης και είσαι
χαρούμενος.
Έρχεται μια
μέρα λοιπόν, που συνειδητοποιείς οτι ο γύρος αυτός σου χαλάει το στομάχι.
Αναθεματίζεις την τύχη σου, τα βάζεις με το στομάχι σου, failάρει ο διάλογος με
το στομάχι σου γιατί το μόνο του επιχείρημα είναι το "γκρρρκγρρρ".
Λες, δεν μπορώ να βγάλω άκρη με το Μάο-Μάο πρέπει να βρω μια λύση να μπορώ να
τρώω από αυτό τον γύρο και να μη με ενοχλεί. Περνάει ο καιρός, τρως όλο και
λιγότερο γύρο πλέον γιατί φοβάσαι μην καταστρέψεις το στομάχι σου, αλλά η
λιγούρα πάντα μένει.
Και έτσι,
ένα βράδυ που ‘βρεχε, έβρεχε μονότονα, σε πιάνει πόνος φοβερός και τρομερός.
Πανικοβάλλεσαι, λες "δεν μπορεί, όχι δεν το δέχομαι, όχι αυτός ο γύρος ρε
παιδιά να με χαλάει έτσι". Μα πλέον έχεις καταλάβει οτι πρέπει να
σταματήσεις τον πόλεμο με το στομάχι σου αν θέλεις την υγειά σου. Αποφασίζεις
να μην ξανά φας από τούτον εδώ το γύρο.
Έλα όμως που μέσα στη μέρα τρως κι άλλα πράγματα εκτός
του γύρου. Θα μπορούσε οτιδήποτε από αυτά να σου χαλάει το στομάχι εκτός από το
γύρο. Εκείνο το αμφιβόλου ποιότητας τυρί που χλαπάκιασες, το άλλο το αυγουλάκι
που δε θυμόσουν πόσο καιρό είχες στο ψυγείο πριν το κάνεις ομελέτα..Ίσως βέβαια
να φταίει και το γεγονός οτι μικρός είχες πέσει στο καζάνι
με το
χαλασμένο μπέικον. Κι από τότε κάθε τοσο να σε πιάνει πόνος στο στομάχι. Εσύ
ρίχνεις το φταίξιμο στο γύρο βέβαια γιατί φοβάσαι να τα κόψεις όλα. Μετά πως θα
ζεις, αν δεν τρως;
Αν θες να βρεις τι σου χαλάει το στομάχι, πρέπει να τα κόψεις όλα τώρα. Να
γυρίσεις το χρόνο πίσω και να βγεις από τον κουβά με το χαλασμένο μπέικον. Μια
και καλή. Και μετά βλέπεις. Ο δρόμος είναι μακρύς, ατελείωτος και δαιδαλώδης.
Είτε θα βρεις άλλο γυράδικο καλύτερο, είτε ένα παραπλήσιο, είτε ένα χειρότερο.
Είτε θα συνειδητοποιήσεις οτι εκείνο το γυράδικο που έκανες στέκι, άξιζε τα
λεφτά σου και το χρόνο σου. Απλά εσύ, δεν είχες αποφασίσει να αποτινάξεις από
πάνω σου τα υπολείμματα του ληγμένου μπέικον που τρως από μικρός.
Ι.Τ
