-Ποιό είναι το όνομά σου
λοιπόν;
-Το όνομά μου είναι μια
ομάδα από ζωγραφιές, σχέδια, που λέγονται γράμματα και που το κάθε γράμμα έχει
μια φωνή, ένα δικό του όνομα. Το όνομά μου είναι ένας ήχος, που όταν τον ακούω
απαντώ. Θα σου περιέγραφα αυτό τον ήχο με λέξεις, μα αυτές οι λέξεις δε θα ήταν
τίποτα παραπάνω από μια μελωδία στα αυτιά σου. Έτσι επικοινωνούν οι άνθρωποι,
με μελωδίες. Προτιμώ να σου πω απλά ένα τραγούδι..
- Με τι σου αρέσει να ασχολείσαι;
-Δεν ξέρω. Στο σχολείο
μου έδειξαν την ζωγραφική και μου άρεσε... όταν κοίταξα καλύτερα τον κόσμο
αργότερα, είδα πως υπάρχουν πολλές περισσότερες ασχολίες που μου κίνησαν το
ενδιαφέρον, μα λίγες προσιτές καθώς θα έπρεπε να πληρώσω για να μάθω και ακόμη λιγότερες εκείνες που, όπως συνειδητοποίησα
αργότερα, θα μπορούσαν να με συντηρήσουν οικονομικά στο μέλλον. Έτσι κατάλαβα
γιατί οι άνθρωποι ξεχώρισαν την εργασία, από το χόμπι. Θεώρησα τότε σωστό, να
διδαχθώ κάτι το οποίο δε με διασκεδάζει, αλλά θα μου εξασφαλίσει οικονομικά τη
ζωή μου και παράλληλα να ασχοληθώ με εκείνο το οποίο μου προσφέρει ευτυχία,
χαμόγελο, ζωή. Αυτό έγινε τότε το όνειρό μου.
-Πιστεύεις σε αυτό το
όνειρο;
- Πιστεύω...χμ.. κάθε
φορά που λέω τη λέξη πιστεύω, θυμάμαι εκείνο το ποίημα που μας έβαζαν να λέμε
κάθε πρωί στο σχολείο, "πιστεύω σε έναν θεό, πατέρα, παντοκράτορα..."
το είχαμε πει τόσες φορές...Δεν μπορώ να πιστέψω σε ένα όνειρο. Πριν γίνει
πραγματικότητα, δε διαφέρει και πολύ από τις εικόνες που βλέπουμε στον ύπνο
μας. Ο πατέρας μου λέει πως οι ευχές είναι σαν τα όνειρα, ποτέ δεν
πραγματοποιούνται, και στην αρχή τον έβρισκα απαισιόδοξο και απογοητευμένο από
τη ζωή του ίσως, που δεν κατάφερε να κάνει τα δικά του όνειρα πραγματικότητα.
Με τον καιρό, κατάλαβα τι εννοούσε. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ένα όνειρο.
Βάζει ένα στόχο στη ζωή του και όταν τον εκπληρώνει, βάζει τον επόμενο. Ποτέ
δεν μπορείς να κάνεις πραγματικότητα όλα τα όνειρά σου. Γιατί έχεις έναν
παντοδύναμο και παντοκράτορα εχθρό. Τον χρόνο.
-Σκέφτεσαι να φύγεις στο
εξωτερικό για να βρείς δουλειά;
- Για τα λεφτά ε; Χμ....
το ακούω παντού γύρω μου, το βλέπω παντού γύρω μου. Παρά το γεγονός πως τα
χρήματα είναι ένας σημαντικός παράγοντας
επιβίωσης, δεν πιστέυω πως είναι ο μοναδικός. Οι οδηγείες του παιχνιδιού είναι ξεκάθαρες,
προσπάθησε να μαζέψεις τα περισσότερα χρήματα για να κερδίσεις. Δε θέλω να
κερδίσω, δε θέλω να παίξω. Είμαι όμως αναγκασμένη. Όσο δέλεαρ και να αποτελεί
το περισσότερο χρήμα, δε θέλω να περάσω αυτό το χρόνο ζωής που δόθηκε
προσπαθώντας να αποκτήσω όλο και παραπάνω, θυσιάζοντας όλα όσα αγαπώ.
- Πώς μπορείς να δείς το
χρήμα από μια άλλη οπτική γωνία, αφού είναι παντού γύρω σου;
- Ζω στην εποχή του χρήματος. Όπου το χρήμα βρίσκεται παντού. Έχει
πάρει τη μορφή της τηλεόρασης, του τηλεφώνου, του σπιτιού, του ρούχου, του
φαγητού. Μας έχει τυφλώσει. Δεν βλέπουμε τίποτα άλλο παρά αυτό. Την ίδια στιγμή
που μια βόμβα έρχεται κατά πάνω μας, εμείς περικυκλωνόμαστε από μια χρυσή
ασπίδα που νομίζουμε ότι μας προστατεύει. Το μόνο που κάνει είναι να μας
τυφλώνει περισσότερο. Να μας απομακρύνει από όλους και όλα. Εκεί που νομίζουμε
ότι έχουμε τα πάντα, στην πραγματικότητα το μόνο που έχουμε είναι το σώμα μας.
Ένα γυμνό σώμα που έχει μάθει να έλκει
αντικείμενα αντί για ανθρώπους. Ένα σώμα τόσο απομονωμένο, που δεν μπορεί να
αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του, απλά αιωρείται μέσα στην εποχή του
προσπαθώντας να απορροφήσει την ευτυχία μέσα από την ύλη. Μέχρι να γίνει
αδύναμο, έρμαιο στη μοίρα του δικού του χρόνου, να κλείσει τα μάτια και να μην
τα ανοίξει ποτέ ξανά. Χωρίς να καταλάβει ότι δεν τα είχε ποτέ ανοιχτά ούτως ή
άλλως.
Δεν είμαι θυμωμένη, ούτε λυπημένη. Είμαι
απλά απογοητευμένη, που δε θα είμαι εδώ να δω τον κόσμο τούτο να καταστρέφεται
για να έρθει μια άλλη εποχή στη θέση του. Που δε θα είμαι εδώ για να δω τη
βόμβα να εκρήγνυται. Που δε θα είμαι εδώ να γελάσω μαζί με εκείνους που θα
κοιτούν πίσω, σε εκείνη την εποχή που το χρήμα εξουσίαζε τον κόσμο και δε θα
μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν κάναμε κάτι για να βγούμε από αυτή την
τυραννία. Που δε θα είμαι εδώ, όχι για να τους εξηγήσω πως ήμασταν τυφλοί, αυτό
θα το ξέρουν, αλλά πως ήμασταν θύματα μιας νοοτροπίας που έχει βαθιές ρίζες και
διείσδυσε στις επόμενες γενιές τόσο εύκολα, τόσο φυσιολογικά, που τίποτα δεν
πρόδιδε την σάπια καταγωγή της. Ούτε καν η ιστορία. Η ιστορία ήταν απλά ένα
παραμύθι με άλλοτε ευτυχισμένο, άλλοτε δυστυχισμένο τέλος. Όταν μιλάς στους
ανθρώπους για ιστορία, κανείς δε δίνει σημασία. Μίλα τους για το τώρα. Θα σε
ακούσουν σα μικρά παιδάκια που κοιτάνε το παγωτό και ξερογλείφονται.
Όταν θα είμαι στο νεκροκρέβατό μου και θα
θυμάμαι όλες τις στιγμές της ζωής μου, ξέρω πως θα χαμογελώ. Ξέρω πως θα είμαι
ευτυχισμένη. Γιατί θα έχω καταφέρει να ζήσω τη ζωή μου βλέποντας αυτή τη βόμβα
να έρχεται κατά πάνω μου, βλέποντας το χρήμα να αλλάζει μορφές γύρω μου , να
αυξάνεται και να πληθύνεται σαν μικρόβιο αλλά θα έχω ζήσει τη ζωή μου
κοιτάζοντας όλο αυτό από μια άλλη πλευρά. Η δική μου χρυσή ασπίδα θα είναι το
χαμόγελο του μπαμπά μου όταν τον φώναζα μέσα από τη θάλασσα για να με δει πώς
κολυμπάω, για να με δει να κάνω κι αυτή τη βουτιά και την άλλη βουτιά.. Θα
είναι η χαρά στα μάτια της μαμάς μου όταν με έβλεπε να τρώω με λαχτάρα όλο το
φαγητό μου, θα είναι η θέα μπροστά στο νεογέννητο παιδί του αδερφού μου. Θα είναι ο έρωτας και η κάψα
που σου χαρίζει ένα βλέμμα από το πρόσωπο που ποθείς. Θα ξέρω, ότι αυτή ήταν η
ασπίδα μου, όλα τα έντονα συναισθήματα που πρόλαβα να νιώσω πριν σκάσει αυτή η
βόμβα και μηδενίσει ο χρόνος.
-Τότε, ποιο είναι το
πραγματικό παιχνίδι για σένα;
- Ο μοναδικός εχθρός
του ανθρώπου είναι ο χρόνος. Εξαιτίας αυτού ο άνθρωπος γίνεται αγενής,
πεισματάρης, επιπόλαιος, συμφεροντολόγος και γενικότερα προσάπτει κι άλλα
τέτοιου είδους χαρακτηριστικά στην οντότητά του. Ο χρόνος διαβρώνει τη ζωή του,
τον φοβίζει, τον στριμώχνει, τον αλλάζει. Περνά από πολλές φάσεις, άλλοτε το
ξεχνάει, άλλοτε ζει γύρω από αυτό, μα η στιγμή που διαπιστώνει ότι δεν μπορεί
να αποφύγει το πρόβλημα, είναι η αρχή της ελευθερίας. Μιας ελευθερίας μυαλού.
Αυτό που λέμε πως δεν ανήκει πουθενά. Γεννήθηκα με έναν εγκέφαλο, ο οποίος
είναι σε θέση να αντιληφθεί πως κανένας
δεν μπορεί να τον υποτάξει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα και παράλληλα την
ικανότητα να κυριεύσει το μυαλό μου, θα σκέφτομαι και θα φαντάζομαι ότι θέλω.
Γιατί είμαι ελεύθερος. Από εκεί και πέρα όλα ξεκινούν και όλα βασίζονται στην
ποιότητα του εγκεφάλου. Ο κάθε εγκέφαλος αφομοιώνει αυτή τη διαπίστωση με
διαφορετικές συνέπειες. Το μάρμαρο δεν απορροφά το νερό, το ύφασμα ναι. Αν
ανακατέψουμε λάδι με νερό, δύσκολα θα δούμε ένα ομοιόμορφο χρώμα
παραδείγματος χάριν…
Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο εγκέφαλοι διαφορετικής ποιότητας. Εκφράζουμε
αυτή την ποιότητα μέσω των πράξεών μας και της ομιλίας μας και αυτά είναι που
μας καθορίζουν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι όμως τόσο περίπλοκο αυτό το ρημάδι το
όργανο με τόσο τιτανοτεράστιες δυνάμεις, που όπως φαίνεται δεν έχουμε μάθει να
το χρησιμοποιούμε ακόμη. Σύμφωνα με την εξέλιξή μας, όλα δείχνουν πως μάλλον
μας χρησιμοποιεί αυτό.
Το μυαλό μας
είναι ο δάσκαλός μας. Μας μαθαίνει να μεταφράζουμε αυτά που βλέπουμε, μας
προκαλεί συναισθήματα με χημικές αντιδράσεις, μας δείχνει τον δρόμο για να
φτιάχνουμε προτάσεις και να αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο γύρω μας. Μας αφήνει να
φοβηθούμε στη θέα του αγνώστου την ίδια στιγμή που μας αφήνει να αγαπάμε τα
προφανή. Γιατί τα προφανή είναι ένας ασφαλές μονοπάτι, έτσι μας κάνει να
πιστεύουμε. Εδώ κρύβεται το πρόβλημα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια δοκιμασία
στην οποία είμαστε εμείς το πειραματόζωο. Το πειραματόζωο του ίδιου μας του
μυαλού, απλά δεν το συνειδητοποιούμε. Το μυαλό μας αφήνει να καταλάβουμε μόνοι
μας πως όλα πρέπει να τα αμφισβητούμε, ακόμη και τα προφανή. Γιατί έτσι
χτίζουμε την αληθινή εικόνα. Με διαρκή αμφισβήτηση.Και δεν είμαι η πρώτη
που το λέει αυτό.
Αφού
συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα, ζυγίσεις το περιβάλλον σου και
αντιληφθείς τις επιλογές σου, τότε είσαι
έτοιμος να ελιχθείς μέσα σε αυτές. Όταν όμως συνειδητοποιείς πως οι επιλογές
σου είναι λίγες και πως καμία από αυτές δεν μπορεί να σε εξαγνίσει και να
λυτρώσει την δίψα σου για ζωή, ίσως τότε δεν έχει τόσο νόημα τι θα επιλέξεις.
Βλέπεις πως είτε μπορείς να συμβιβαστείς με την κοινή γνώμη και να ρουφήξεις
την μορφή της ώστε να μην ξεχωρίζεις από αυτή, ώστε να ζεις με βάση αυτήν, ώστε
να νιώθεις με βάση αυτήν, είτε να αντικρίσεις τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του
ρεαλισμού και να πέσεις σε βαθιά κατάθλιψη γιατί η εικόνα της απέχει μίλια
μακριά από τη ρομαντική εικόνα που είχε πλάσει το μυαλό σου.
Αυτό είναι το πραγματικό παιχνίδι για μένα. Σκοπός του; Να καταφέρεις να εξελίξεις
το πιο δυνατό σου όργανο. Με τον δικό σου τρόπο,στον δικό σου χρόνο, όχι με
εκείνον που σου προσφέρει η εποχή σου.Ready? Go! I.T.
